(19) Oud-toezichthouders moeten bloeden... en het bestuur strijkt blanco cheques op!

Dik betaald worden ze vaak, de directeuren van woningcorporaties. Ook de toezichthouders mogen hun handen doorgaans dichtknijpen. Zeker bij de grotere corporaties, waar bedragen van 15.000-20.000 euro voor een toezichtbaantje geen uitzondering zijn.

Wat is nu eigenlijk een passende vergoeding voor een raad van toezicht? De oud-toezichthouders bij de kleine woningbouwvereniging in Noord-Holland die nu financieel moeten bloeden, bogen zich na hun aantreden ook over die vraag. Want één ding was zeker: er kwam een pak werk op hen af, onder meer omdat er aanzienlijk achterstallig onderhoud was geconstateerd. Niet alleen in fysieke zin, bij de huizen, maar ook in bestuurlijke zin. Ook uit professioneel opzicht leek het hen goed een bescheiden uurvergoeding te vragen. Want toezicht houden op een organisatie waar 6 miljoen euro per jaar omgaat, dan praat je niet meer over vrijwilligerswerk.  Een precedent was er bovendien niet. De vorige RvT’s deden hun werk nauwelijks en kwamen hooguit twee, drie avondjes per jaar bij elkaar.

In een van de eerste vergaderingen met het bestuur legden de toezicht-
houders de vraag ook voor aan de voorzitter. ‘Gewoon 50 euro per uur declareren,’ zei hij. Dat vonden de toezichthouders geen goed idee. Zij wilden geen blanco cheque aan zichzelf uitdelen.

Gelukkig had de Vereniging voor Toezichthouders (VTW) een beloningscode opgesteld die als leidraad diende. De code is gebaseerd op ca. 80-100 bestede uren per jaar. Voor deze vereniging kwam de vergoeding neer op 4000-4500 euro per man. De oud-toezichthouders legde daar een 25%-premie bovenop, omdat er veel extra uren te verwachten waren. Ook dat was conform de VTW-code. Een en ander werd keurig vastgelegd in een reglement dat aan de leden zou worden voorgelegd.

‘Zakkenvullers,’ fulmineerde het bestuur van de woningbouwvereniging dat de oud-RvT inmiddels kwaadgezind was. ‘Graaiers,’ deed ook het bestuur van de huurdersvereniging een duit in het lasterzakje.

Wat het bestuur er niet bij vertelde is dat het zelf wèl met blanco cheques werkte. Gemiddeld streken de drie bestuurders samen jaarlijks 50.000-60.000 euro op, in het jaarverslag verdekt geboekt onder posten als ‘beleidszaken’  en ‘overige bestuurskosten’. Heel wat anders dan het bedrag van een paar duizendjes dat de voorzitter aan de rechter deed voorkomen.

‘Oncontroleerbaar declaratiegedrag,’ zei een van de leden van de onderzoekscommissie die het handelen van twee bestuurders onder de loep had genomen. Oncontroleerbaar, dat wilde het bestuur graag zo houden. Kwam dat even mooi uit, dat er de afgelopen twee jaar geen officiële raad van toezicht was! Geen pottenkijkers, weet u nog?