(Column voor Natuurlijkreizen.nl, januari 2010)
Vorige week was ik op een receptie in het Hilton Hotel Amsterdam. Ik stalde mijn elf jaar oude stationbak op het parkeerterrein voor de deur, tussen een Porsche Cayenne en een Maserati. Heel gangsterbare modellen voor bezoekers van Barretje Hilton, de kroeg waar onder- en bovenwereld samen een biertje kantelden. Zou de voormalige Rochdale-tycoon Möllenkamp er ook vaste klant zijn geweest?
Nederig zocht ik mijn weg naar de entree. Ik keek nog even of er gedenkstenen in het asfalt lagen, maar bij Klaas Bruinsma en Herman Brood werd niet meer stilgestaan.
Zonder (zelf)moordplannen beklom ik de treden naar het bordes. Een bordeauxrode pandjesjas met gouden knopen liet mij binnen. Gewoon doorlopen naar het eind, had de directeur van Natuurlijk Reizen mij zojuist doorgebeld. Aan het eind van de hal stond een tafel waarover de Italiaanse vlag was gedrapeerd. Eromheen drentelden bevallige hostesses.
Een zakformaatvliegtuigje op de hoek van de tafel verried wie vanavond onze gastheer was. Alitalia, of beter gezegd Alitalia Nova, want de noodlijdende luchtvaartmaatschappij is samengegaan met een prijsvechter. Toe aan een nieuw ‘verdienmodel’, zal ik maar zeggen.
Voorzien van een droog Chardonnaytje betrad ik de zaal waar de nieuwe airline Amsterdam-Turijn werd opgestart. Nou heb ik persoonlijk niet zoveel met Turijn – Fiats zijn hobbelwagens en Juventus is een luizenploeg – maar de regio spreekt me wel aan. Piemonte, waarvan ik altijd dacht dat het in Frankrijk lag, is het mekka van de Italiaanse keuken. Ik kon niet wachten tot het officiële gedeelte achter de rug was. Na afloop werd het gezelschap – naast Italiaanse bobo’s vooral veel verlopen reisjournalisten en andere free alcohol-riders – getrakteerd op een Piemontese proeverij. Ik weet niet hoeveel Pirelli-sterren de kok had, maar het was werkelijk super. Een diphapje met truffelboter, rundertartaar met witte truffel, risotto met paddestoelen, ravioli gevuld met stoofvlees, tonijncarpaccio, rundvlees in Barolo-wijnsaus met polenta: in alles proefde je de hand van de meesterkok.
Bepakt met twee tassen vol folders en relatielekkernijtjes reed ik huiswaarts. De volgende dag vertelde ik mijn dochters dat ik in het Paris Hilton-hotel was geweest. Eindelijk was hun vader een man van de wereld geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten