De raad van toezicht kon dat gevoel van harte
onderschrijven. Wat doen we hier eigenlijk? Er lag immers een afspraak met het
bestuur om te praten. En daarna zouden de leden zich over de toestand moeten
buigen. Maar het bestuur koos voor de rechter, een regelrechte overval bij
klaarlichte dag. Ze lagen op ramkoers, zou je kunnen zeggen.
Hé, ‘ramkoers’, dat was uitgerekend wat het bestuur de
toezichthouders verweet! En de rechter sloot zich daar opvallend snel bij aan,
want daardoor had hij des te meer reden om partijen op te roepen tot
verzoening. Een oplossing die onder rechters erg in de mode schijnt te zijn,
als oplossing voor de hoge werkdruk. De rechter vergat even dat het al een half
jaar hommeles was binnen de vereniging.
Wat verstaan we eigenlijk onder een ramkoers? Van Dale
omschrijft het als het ‘aansturen op een confrontatie’. Goed, nog even recapituleren
dan.
• De raad van toezicht kreeg geen informatie;
• De raad van toezicht mocht het pand niet meer in;
• De raad van toezicht zag correspondentie door het bestuur
gelekt;
• De raad van toezicht werd met medeweten van het bestuur
belasterd door het bestuur van de huurdersbelangenvereniging;
• De raad van toezicht werd overvallen door een illegale
ledenvergadering, in samenspel met het HBV-bestuur.
Vervolgens deed een raad van toezicht datgene wat elke raad
van toezicht zou moeten doen: zij nodigde de voorzitter van het bestuur uit
voor tekst en uitleg. De voorzitter, op papier de eerst aan te spreken persoon
en in de praktijk ook de eerst verantwoordelijke in woord en gebaar, gaf daar
geen gehoor aan. Een schorsing werd daarmee onvermijdelijk. Een kwestie van
actie en reactie.
Ergo, de ramkoers werd dus al ver voor de rechtszaak
ingezet. Maar niet door de raad van toezicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten