(7) Oud-toezichthouders moeten bloeden... en de transparantie is zoek!

Op papier lijkt het allemaal prima verzorgd bij de kleine woningbouw-vereniging in Noord-Holland waar de oud-toezichthouders nu financieel moeten bloeden. Er zijn statuten, hoewel karig, er is een huishoudelijk reglement, al even summier, en er is een huurdersbelangenvereniging waar ca. een kwart van de huurders lid van is.

Het werkelijke functioneren van een woningbouwvereniging hangt echter niet af van documenten maar van mensen. Bij alle betrokkenen moet er een intentie tot samenwerking zijn.

De oud-raad van toezicht had daar duidelijke ideeën over. Daarbij gevoed door de cursussen die zij volgde om zich de kennis over toezicht houden bij corporaties eigen te maken. Allemaal mooie theorieën en vergezichten, waar in de praktijk van deze woningbouwvereniging geen snars van terecht kwam.

Van meet af aan probeerde de oud-RvT het bestuur te bewegen tot transparantie, informatievoorziening en samenwerking. Ook wilde zij de taken en bevoegdheden vastleggen in een reglement RvT, zodat beide bestuurs-organen wisten waar zij aan toe waren.

Evenals het verzoek om inzicht te krijgen in de boeken, stuitte ook dit streven op tegenstand bij het bestuur. Geen pottenkijkers, daar kwam het op neer en dat was in lijn met de opvatting van de voorzitter over het strakke corset van het interne toezicht (zie dl. 4). Wie zo tegenstribbelt, heeft wat te verbergen, zou je bijna zeggen.

Op een gegeven moment gooide het bestuur van Beter Wonen de deur letterlijk in het slot. De raad van toezicht mocht het pand niet meer in om te vergaderen, ontving geen bestuursinformatie meer en het halfjaarsoverleg werd zomaar afgezegd. Ook speelde het bestuur vertrouwelijke correspondentie door naar derden.

Voor de oud-RvT werd het steeds helderder hoe de kaarten bij deze vereniging zijn geschud. Toen bleek ook dat een klein groepje mensen al jaren alle troeven in handen heeft en bereid is die tot elke prijs te verdedigen. Met alle middelen, de verenigingskas voorop.